95 տարիների երկար ու ձիգ ճանապարհ (ՏԵՍԱՆՅՈՒԹ)

Հարազատ համակարգի հասակակիցն է նաեւ միլիցիայի ավագ Ավետիք Հակոբյանը: «Դրանք իմ կյանքի լավագույն տարիներն են եղել. ամբողջ երիտասարդությունս եմ տվել համակարգին»,- ասում է Ավետիք Հակոբյանը: Թախծոտ հպարտությամբ շոշափում է մեդալները, վկայականներն ու հանկարծ մանկան պես հրճվում՝ մասունքի նմանվող իրերի մեջ սուլիչն է գտնում ու մանկան հրճվանքով էլ սուլում է... Այդպես շատ տարիներ առաջ սուլում էր որպես զգուշացում, կարգադրություն, որպես օրենքի պահապան... 

Հիշում է ու պատմում... Ծանր մանկություն է ունեցել՝ որբություն, սով... Հետո տխուր հիշողությունը պայծառանում է՝ ծննդավայրի՝ Ապարանի շրջանի Տանջլու գյուղի, իրենց սարուձորի, իր փոքրիկ հայրենիքի մասին է հպարտորեն պատմում...

Իրենց գյուղից դուրս այլ աշխարհ չէր տեսել, երբ աշխարհում պատերազմ սկսվեց: Զորակոչվեց բանակ, հասավ հեռավոր Ճապոնիա... 

Զորացրվելուց հետո ընդունվեց ներքին գործերի համակարգ. «Չեմ հիշում երբվանից, բայց երազում էի միլիցիոներ դառնալ: Ո՜նց էի ոգեւորվել, երբ հրամանս եղավ...»: Ծառայության է անցնում Երեւանի միլիցիայի երկրորդ բաժանմունքում ու չորս տասնամյակ ծառայում որպես օրենքի ու կարգուկանոնի զինվոր... «Ես շատ եմ սիրել իմ աշխատանքը, համազգեստ կրելն ինձ համար պատիվ էր: Ուզում եմ, որ այսօրվա տղաները գիտակցեն, թե ինչ կարեւոր գործ են անում ու լավ ծառայեն, կարգապահ, քաղաքավարի լինեն»,- ասում է Ավետիք Հակոբյանը: 

Հիշողություններ, հիշողություններ... Թերթում է լուսանկարների ալբոմը, շոյում անցյալի թանկ հուշ լուսանկարներն ու հուզմունքով առանձնացնում դրանցից հատկապես մեկը՝ «Ընկերներս են»,- ասում է... 

«Կյանքում ամենաթանկ արժեքը, ամենամեծ ձեռքբերումը հենց կյանքն է»,- ասում է ու շոյում ժպտերեսիկ ծոռնուհուն՝ կյանքի չարն ու բարին դեռ չհասկացող, բայց կյանքի չարն ու բարին ապրած պապի տոհմածառը շարունակող, փոքրիկ հրեշտակի նմանվող Էլիզան...

Ավետիք պապն օրը սկսում է առավոտյան վարժանքով, նաեւ զբոսանքի ժամեր ունի. ամեն ինչ` ըստ կանոնակարգի. նրա կյանքն է այդպիսին եղել... «Եթե դեռ կաս, ապրում ես, ուրեմն պիտի շարունակես ճիշտ ապրել՝ տարիքիդ տված հնարավորությունների շրջանակում»... Ու որպեսզի հեշտ լինի ճիշտ ապրելը, պիտի հաճախ գնաս հիշողություններիդ աշխարհը, որտեղ սիրելի մարդիկ են, որտեղ դու տեր ու տնօրեն ես... Ինքը հիմա ավելի հաճախ այնտեղ՝ հուշերի աշխարհում է լինում...

95 տարիների երկար ու ձիգ ճանապարհ, դժվարությունների, փորձությունների հաղթահարում, ձեռքբերումներ, հպարտություն՝ ճիշտ որպես համակարգի հարազատ զավակ, որպես նրա հասակակից ու մի մասնիկ... Նրանց ներկայությամբ առարկայական է դառնում այն ճշմարտությունը, որ ամենամեծ արժեքը կյանքն է, տիեզերքի հավերժության մեջ մահկանացուներին տրված կարճատեւ ընթացքը...

 

 

 

  Հ. Գ.- Ոստիկանության պետ, գեներալ-լեյտենանտ Վլադիմիր Գասպարյանն օրեր առաջ համակարգի երեք հասակակիցներին՝ Ավետիք Հակոբյանին, Շուշիկ Գրիգորյանին եւ Արմենուհի Մկրտչյանին հաճելի անակնկալ մատուցեց. կոչումներ, «Իրավակարգի ամրապնդման համար» մեդալ, դրամական խրախուսանք...