ՊԱՐԶԱԲԱՆՈՒՄ

ՀՀ ոստիկանության համակարգի՝ ձերբակալված անձանց պահելու վայրերում (ՁՊՎ) վերահսկողություն իրականացնող հասարակական խմբի 2012 թ. հաշվետվության ներկայացմանը մասնակցող՝ Հելսինկյան կոմիտեի նախագահը նշելով, որ չնայած ինքը խմբի աշխատանքներին չի մասնակցել, վկայաբերել է Խոշտանգումների կանխարգելման կոմիտեի եռամյա վաղեմությամբ զեկույցը, հայտարարելու համար, թե ՁՊՎ-ներում մարդկանց չեն տեղեկացնում իրենց կարգավիճակին, մերժում են փաստաբան ունենալու պահանջը, «հինգ-վեց հոգով ծեծում ջարդում են» և այլն:

Ինչպես նշեցինք, խոսքը վերաբերում է եռամյա վաղեմության, ի դեպ, ԽԿԿ-ի դրական եզրակացությամբ զեկույցին, հետևաբար գործ ունենք հնացած տվյալների և ոստիկանությանն ուղղված հերթական անփաստարկ մեղադրանքների հետ, որոնցից մեկին՝ խոշտանգումների մեղադրանքին, այնուամենայնիվ, չի կաևելի չանդրադառնալ:

Իրավապաշտպանի բնութագրումն, իհարկե, ծայրահեղացված է. հազվագյուտ դեպքերում խոսք կարող է լինել քերծվածքների կամ կապտուկների մասին է, որոնք ՁՊՎ բերվածներն առավել հաճախ ստանում են բերման ենթարկվելիս, ինչը հնարավոր է, և նույնիսկ աննշան քերծվածքի յուրաքանչյուր դեպքի համար անպայման քննություն է կատարվում, որն անպայման հետևանք է ունենում:

Սա է իրողությունը, և ոստիկանության ղեկավարությունն այսօր շատ խիստ ու հետևողական է վերաբերում նման դեպքերին: Ուստի հենց ոստիկանության շահերից է բխում հանրության, հասարակական կազմակերպությունների և իրավապաշտպան կազմակերպությունների աջակցությունը նման երևույթներն ի հայտ բերելու գործում:

Հավաստիացնում ենք. եթե որևէ մեկը, այդ թվում և հիշյալ քննարկման մասնակիցները, ունեն կոնկրետ փաստեր, ապա ներկայացնելու դեպքում յուրաքանչյուր փաստով կկատարվի քննություն և արդյունքները կհրապարակվեն:

Իսկ եթե փաստեր չկան, խորհուրդ ենք տալիս հրաժարվել հռետորական ձևաչափից, այլապես ստացվում է, որ խոսվում է խոսելու համար, ոչ թե առկա խնդիրները լուծելու, ինչը բոլորիս և առաջին հերթին ոստիկանության նպատակն է:

Ոստիկանությունը չի խոսում, գործում է, ինչի վկայությունը նույն ՁՊՎ-ներում իրավիճակի բարելավումն է վերջին տարիներին, ինչպես և ոստիկանությանն ուղղված քննադատության մեջ հռետորաբանության մասնաբաժնի ավելացումն ու հավաստի փաստերի նվազումը: