ԱՆՄԱՀՈՒԹՅԱՆ ՃԱՆԱՊԱՐՀ․ ՄՀԵՐ ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ

Ոստիկան Մհեր Հարությունյանի մայրը՝ տիկին Անահիտն է, տան շեմին կանգնած, դիմավորում մեր նկարահանող խմբին: Որդուն հենց այստեղից ճանապարհեց Արցախ, և այսօր էլ աչքը նրա ճանապարհին է…
Ոստիկանության ավագ սերժանտ Մհեր Հարությունյանն այն ծառայողներից էր, որոնք պատերազմը սկսվելուն պես զինվորագրվեցին հայրենիքի պաշտպանությանն ու մեկնեցին Արցախ։ Գնաց պատերազմ, որովհետև պե՛տք է գնար. ազատամարտիկի ոստիկան որդին այլ ճանապարհ չուներ։ Ի դեպ, Մհերի եղբայրը՝ Սարգիսն էլ էր կամավորագրվել, որ մեկներ ռազմաճակատ։ «Սարգսին չթողեցի գնալ, կամավոր գրվել էր, բայց ես չթողեցի։ Ասացի՝ դու էլ գնաս, բա մեզ ո՞վ պետք է տիրություն անի»,- պատմում է մայրը՝ Անահիտ Հարությունյանը։
Մհերը սովորում էր Վանաձորի պետական համալսարանում։ Հաջողությամբ էր անցել դիպլոմի նախապաշտպանությունը։ Օրեր էին մնացել դիպլոմը պաշտպանելուն։ Վերջերս նաև ընտանիք էր կազմել։
«Մեր ամենամեծ նպատակը երեխաներ ունենալն էր: Հետո մտածում էր, որ հիփոթեքով պետք է տուն վերցնի։ Ինքն այնքա՜ն նպատակներ ուներ՝ լավ կրթություն ստանալ, բարձր պաշտոն ունենալ, ընտանիքը լավ պահել… Բոլոր երազանքները կիսատ մնացին…»,-ասում է կինը՝ Լենա Սարգսյանը։
Հոկտեմբերի 4-ին թշնամու արկի պայթյունն անավարտ թողեց նորաստեղծ ընտանիքի երազանքները։ Չարաբաստիկ օրը՝ հոկտեմբերի 4-ը, կրկնակի ցավոտ է Լենայի համար. այդ օրվանից լուր չունի հարազատ եղբորից՝ ժամկետային զինծառայող Նարեկ Սարգսյանից։ Նա անհետ կորած է համարվում։
Ոստիկանության Բազումի բաժնի պարեկապահակետային ծառայության դասակի ծառայող Մհեր Հարությունյանը բարեխիղճ ու պատասխանատու ծառայող էր։ Իսկ հիմա նրա անունն էլ գրվեց այն քաջորդիների շարքում, որոնք հանուն հայրենիքի տվեցին իրենց ամենաթանկը՝ կյանքը։